Op het Museumplein sta ik Mijn gezicht opgericht wacht ik Op een zucht van de wind Het is november koud en mistig Zo vroeg is het plein nog leeg Mijn gezicht opgericht wacht ik Verlangend naar een aai van de wind Als een hand door mijn haar Een streling over mijn wang Een kus op mijn lippen Een liefdevolle blik in mijn ogen Gerustgesteld, gezien, gedragen Omarmd wil ik worden Maar het is windstil Windstil in Amsterdam Mijn hoofd nu gebogen Mijn armen om mij heen Mijn adem waait naar binnen Au, mijn pijn, mijn bang, mijn alleen Mijn honger, mijn schreeuw, mijn leegte Op het Museumplein sta ik Verkleumd tot op het been Met mijn adem, mijn aandacht, mijn liefde Naar binnen naar mij gericht Aai, streel, kus ik mijn wonden Wat mijn lijden zacht verlicht Gerustgesteld, gezien, gedragen Omarm ik nu mij Zelf Ook al blijft het windstil IngeWindstil in Amsterdam
Ik word wakker Uit de trance Steeds opnieuw Vanaf mijn plek Open ik mijn ogen Kijk ik opnieuw Met een diepe buiging Zie ik mij Zelf Benieuwd Welke delen van mij Uit de schaduw Tevoorschijn komen Ik leef Zichtbaar Mijn oorspronkelijke energie Zie je wel Zie je wel Zie je wel Ik ben wakker
Geef een reactie